Zagadnienie horyzontu pejzażu dźwiękowego w świetle zabytków archeologicznych -Dr hab. Anna Gruszczyńska-Ziółkowska, prof. UW

O pejzażu dźwiękowym mówi się ostatnio wiele. Za szkołą Schafera przyjmuje się, że w przeciwieństwie do przestrzeni współczesnej, nasyconej akustycznymi efektami obocznymi technicznej czy wręcz przemysłowej działalności człowieka, tzw. „dawne czasy”, podobnie jak środowisko naturalne, reprezentują wysoki stopień czystości środowiska i jednoznaczności sygnałów. Analiza dźwięków obiektów archeologicznych wskazuje, że w przeszłości istotnym aspektem pejzażu był jego horyzont. Z jednej strony – przestrzeń dźwiękową kreują zjawiska przez człowieka percypowane (w tym także dźwięki przez niego wytwarzane), z drugiej jednak – człowiek ów produkuje narzędzia akustyczne strojone ultradźwiękowo (dzwonki, grzechotki). Tym samym, sięgając dźwiękiem poza postrzegany przez siebie horyzont, intencjonalnie pokonuje naturalną barierę sensoryczną. 

Dr hab. Anna Gruszczyńska-Ziółkowska, prof. UW w Instytucie Muzykologii Uniwersytetu Warszawskiego, prowadzi badania z zakresu antropologii muzyki. Większość prac poświęca amerykanistyce (archeologiczne instrumenty kultury Nasca, kroniki hiszpańskie XVI i XVII wieku, ikonografia muzyczna, tradycyjna muzyka andyjska). W polu jej zainteresowań znajdują się wybrane zagadnienia z zakresu psychoakustyki, takie jak świadectwa archaicznych doświadczeń akustycznych, interakcje międzymodalne czy tarantyzm. Kierowała wieloma grantami badawczymi, m.in. badaniami archeomuzykologicznymi na terenie Peru. Obecnie prowadzi badania „Archeologiczne instrumenty muzyczne w polskich zbiorach muzealnych” (MNiSW/NPRH 2014-2020).