Atrybucja skrzypiec będących w posiadaniu Musée de la Musique Cité de la Musique – Philharmonie de Paris, jako instrumentu należącego do polskiej szkoły lutniczej XVII i XVIII w.

Zarówno Jan Bartoś jak i ja, jesteśmy współautorami katalogu „Polska Szkoła Lutnicza. Instrumenty Grobliczów i Dankwartów”. Wydanie katalogu nie zakończyło prac badawczych, wręcz przeciwnie, stanowiło doskonały początek do poszukiwania instrumentów, które wpisywałyby się w charakterystykę stylistyczną polskich instrumentów z tego okresu. O cechach stylistycznych wyróżniających szkołę polską referowałam, wraz z pracownikami Muzeum Instrumentów Muzycznych w Poznaniu, podczas I Ogólnopolskiej Konferencji Muzykologicznej w Ostromecku. W trakcie kwerendy w Musée de la Musique Cité de la Musique – Philharmonie de Paris, Jan Bartoś zwrócił uwagę na skrzypce opisane jako instrument anonimowego twórcy z XIX w. Skrzypce te posiadają sygnaturę: Giov. Paulo Maggini. Już po pierwszych oględzinach jeszcze na podstawie zdjęcia, zauważyliśmy, że posiadają one większość cech stylistycznych instrumentów pochodzących ze szkoły polskiej z XVII i XVIII w. Zwróciliśmy się do muzeum z prośbą o udostępnienie instrumentu do celów badawczych i ją dostaliśmy. Obiekt został przebadany pod względem stylistyki, poddany został badaniom porównawczym z konturami przebadanych wcześniej skrzypiec z poznańskiego muzeum, lakier – sfotografowany i opisany w świetle UV, wnętrze korpusu – opisane i sfotografowane dzięki użyciu endoskopu. To ostatnie badanie pozwoliło nam stwierdzić, iż otwory rezonansowe zostały zmodyfikowane. Opierając się na konturach efów skrzypiec z muzeum w Poznaniu, Jan Bartoś dokonał próby odtworzenia oryginalnego kształtu efa. Badania te oraz ich efekty, są zawarte w pracy doktorskiej Jana Bartosia. Jan Bartoś wykonał także kopię autentyczną tego instrumentu. Wyniki tych badań chcemy przedstawić na konferencji.

Prof. AM Honorata Stalmierska – w 1984 r. ukończyła studia lutnicze w Akademii Muzycznej im. I.J. Paderewskiego. Obecnie jest profesorem oraz Kierownikiem Katedry Lutnictwa Artystycznego w Akademii Muzycznej im. I.J. Paderewskiego w Poznaniu. Pracuje jako pedagog oraz prowadzi badania w zakresie instrumentów polskiej szkoły lutniczej. Jest współautorką katalogu „Polska Szkoła Lutnicza. Instrumenty Grobliczów i Dankwartów.” Jest członkiem związków lutniczych w Polsce, Francji i Anglii. Bierze czynny udział w międzynarodowych seminariach i wystawach lutniczych, gdzie prezentuje własne instrumenty oraz wygłasza referaty na temat polskiego lutnictwa. Była jurorem na Ogólnopolskim Konkursie Lutniczym im. W. Kamińskiego w Poznaniu oraz na Konkursie Lutniczym VIOLA’s 2016. Oprócz pracy akademickiej Honorata Stalmierska prowadzi własną pracownię, gdzie buduje współczesne instrumenty, a także przeprowadza konserwacje instrumentów starych.

Jan Bartoś – po ukończeniu studiów lutniczych na Akademi Muzycznej w Poznaniu przez dziesięć lat doskonalił swe umiejętności w pracowni lutniczej Eryka Blota (Perugia, Cremona). Jako szef pracowni zdobył doświadczenie w konstrukcji nowych instrumentów, a także restauracji włoskich instrumentów, zarówno współczesnych jak i historycznych. Ponadto doskonalił swoją wiedzę i znajomość instrumentów uznanych mistrzów lutnictwa włoskiego z XVIII, XIX i XX wieku. Jest laureatem szeregu nagród na miedzynarodowych konkursach lutniczych. Jest także autorem kilku publikacji w międzynarodowej prasie lutniczej. Współautor katalogu „Polska szkoła lutnicza. Instrumenty Grobliczów i Dankwartów”. Konstruowane przez niego instrumenty znajdują uznanie zarówno wśród młodych talentów jak i uznanych powszechnie dojrzałych muzyków. Doceniają oni wysokie walory dźwiękowe i estetyczne instrumentów, których konstrukcja inspirowana jest dziełami najwiekszych mistrzów włoskiego lutnictwa: Stradiwariego, Guarneriego, Bergonziego, Guadagniniego… W roku 2006 instaluje się w Paryżu, gdzie wraz z przyjacielem i kolegą Paulem Sadko, otwiera pracownię lutniczą przy ulicy Vertbois pod numerem 60, w dzielnicy Marais. Kontynuuje poszukiwania w dziedzinie akustyki, lakierów olejnych oraz technik konstrukcji zarówno lutnictwa włoskiego jak i francuskiego z XVIII i XIX wieku. Pracę w Paryżu wykorzystuje także do doskonalenia wiedzy o lutnikach francuskich oraz tworzonych przez nich instrumentach.