Gitara romantyczna na Półwyspie Apenińskim w XIX w. Kopia lutnicza jako sposób zachowania i upowszechnienia znajomości brzmienia
1. Skąd możemy mieć pewność, jak brzmiały instrumenty dawne w momencie powstania? Krótkie wprowadzenie do zagadnienia kopii filologicznej instrumentów dawnych – znajomość materiałów, technik i technologii. Założeniem jest wykazanie, że kopiowanie instrumentów dawnych wg tradycyjnej technologii pozwala na usłyszenie pierwotnego brzmienia, którym cechowały się instrumenty danego twórcy. 2. Przedstawienie kopiowanej koncepcji, według której pracował niegdyś Gaetano (II) Guadagnini. Podkreślenie charakterystyk dźwięku. 3. Prezentacja muzyczna, przed którą słuchacze poproszeni są o zwrócenie uwagi na wyjątkową projekcję dźwięku, wyjątkowo słyszalnej podczas gry na pustych strunach. 4. Wykonanie krótkiego recitalu z kompozycjami własnego autorstwa – fragment monodramu inspirowanego historią Słowian ostatnich czterech wieków. 5. Powrót do przedstawionych we wstępie założeń – powtórne przedstawienie tezy, według której możliwe jest poznanie brzmienia dzieł twórcy danej epoki, powołując się na przykład innych aspektów Historically Informed Performance, min. techniki gry. W ramach recitalu wykonam dwie kompozycje, mojego autorstwa: „Il Risorgimento” oraz „Ostatni Dzień Pompejów” lub „Concerto piccolo – tra il bianco e rosso”. Inspirowane wydarzeniami rozciągniętymi na przestrzeni wieku XIX.
Karl K. Koch (Karol Kamil Koć) – dyplomowany konserwator dzieł sztuki. Obrona pracy magisterskiej w 2018 r. w pracowni Konserwacji Sztuki Nowoczesnej prof. Markowskiego i dr Kamińskiego UMK w Toruniu. W ramach dyplomu przeprowadził konserwację wzorcowego dzieła sztuki III Rzeszy, wielkoformatowego obrazu Ottona Priebego z 1938 r. Jako pracę magisterską wykonał technologiczną kopię gitary Gaetano (II) Guadagniniego z 1832 r. pod opieką Maestro Lorenzo Frignaniego w Modenie. Powiązana z tym rozprawa „Kopie lutnicze jako sposób na poznanie i zachowanie pierwotnej jakości brzmieniowej na przykładzie gitary romantycznej” przedstawia aspekty konserwacji i restauracji instrumentów dawnych na płaszczyźnie naukowo-badawczej oraz zabezpieczenia wartości niematerialnej dzieła, jaką jest dźwięk. Oba przedstawione dzieła konserwatorskie i restauratorskie zebrały wyjątkowo pochwalne recenzje profesjonalistów i przedstawicieli sztuk. Kopia gitary, jako obiekt estetyczny oraz narzędzie muzyczne spotkała słowa uznania z ust międzynarodowej sławy instrumentalistów zajmujących się wykonawstwem muzyki klasycznej i dawnej, jak Anton Birula, Francesco Taranto, Marcin Dylla. Muzykę, słowo i historię łączy w formie muzycznego monodramu, komponowanego w oparciu o dzieje Słowian w ostatnich czterystu latach, wykonywanego na gitarze akustycznej i romantycznej, kopii Guadagnini. Każdy instrumentalny utwór poprzedzony jest krótkim wprowadzeniem słownym, przez co koncerty nabierają charakteru opowiadania okraszonego dźwiękami. Ze względu na opisywane przezeń ramy czasowe, w autorskim repertuarze występują kompozycje inspirowane okresem od słynnej Konfederacji Barskiej, aż po oblężenie Stalingradu i zakończenie II Wojny Światowej. Wszystko zostaje wzbogacone o zapożyczenia z poezji i literatury faktu, przy akompaniamencie deklamacji własnych utworów literackich, takich jak baśnie i powiastki wierszem pisane. Na koncertach można spotkać wspomnienie „Przemiany świata” po 1789r.; walk toczących się w czasie Włoskiego „Risorgimento”: wojen domowych czasu Wiosny Ludów; nurtów malarskiego i muzycznego akademizmu; alegorycznych przedstawień dzieł, jak „Pochodnie Nerona” Henryka Siemiradzkiego i „Ostatniego Dnia Pompejów” Karla Briułłowa; życiorysów pierwszych kompozytorów Rewolucji Październikowej, oblężenia Warszawy w 1939r., „Drogi Życia” i głodu w Leningradzie oraz wielu innych, szerzej nieznanych. Twórczość zawarta w powyższej formule estetycznej jest przyjmowana przez odbiorców muzyki kameralnej Polski, Niemiec i Włoch, gdzie każde z opowiadań toczy się w języku lokalnym, wykorzystując analogie historyczne danego regionu. W życzliwych słowach wypowiedzieli się o jego muzyce m.in.: Christina Pluhar (L’arpeggiata), Tommy Emmanuel, Adam Palma, Sönke Meinen, Peter Finger, Sergio Altamura, Anna Kowalska i Anton Birula (Lute Duo), Beppe Gambetta, Paolo Giordano, Stefano Barone, Massimo Nalbandian (Conservatorio di Bologna), Alberto Lombardi, Antonio Righetti (Ligbue), ZIBBA, Luca Colombo (Nek, Max Pezzali, I.Grandi), Margherita Zanin. Artyści słynnego wydawnictwa ‘Candyrat Records’ jak Calum Graham, Maneli Jamal, Petteri Sariola, Eva Atmatzidou; Ruzveld Grai z zespołu ‘Grai’; Pär Sundström z zespołu ‘Sabaton’, Michał Zygmunt, Joachim Roedelius oraz inni. Pochwalnie o historycznym charakterze monodramu wyrazili się również prezes IPN, dr. hab.Krzysztof Szwagrzyk oraz Marco Patricelli – włoski historyk, specjalista i badacz XXw., autor książki„Ochotnik” o rtm. Witoldzie Pileckim.
