Rekonstrukcja i re-konstrukcja archeologicznych instrumentów muzycznych – Dr hab. Anna Gruszczyńska-Ziółkowska, prof. UW

Wśród zabytków archeologicznych niewielki jest odsetek instrumentów muzycznych (narzędzi dźwiękowych), które zachowane są w doskonałym stanie, nieuszkodzone. To zazwyczaj instrumenty niewielkich rozmiarów, wykonane z trwałych materiałów, najczęściej mające charakter depozytów grobowych lub ofiarnych. Skrajnie odmiennymi zabytkami są drobne szczątki, rozpoznawane jako fragmenty instrumentów dzięki doświadczeniu badaczy, ale także dzięki temu, że zazwyczaj jest ich najwięcej. Jedne i drugie są niezwykle cenne w procesach badawczych, które mają na celu nie tylko odtworzenie instrumentów jako obiektów muzealnych, ale zmierzają ku ich wszechstronnej rekonstrukcji: odtworzeniu ich kształtów, cech akustycznych, sposobu gry. Studia nad detalami prowadzą też dalej – do re-konstrukcji instrumentów, to znaczy odtwarzania procesów ich budowy, a poprzez to – do  re-konstrukcji szerokiego kontekstu antropologicznego, obejmującego wykonawstwo muzyczne także w jego wymiarze intelektualnym – koncepcji dźwięku i osiągnięć technologicznych.

Anna Gruszczyńska-Ziółkowska, dr hab., prof. UW w Instytucie Muzykologii Uniwersytetu Warszawskiego, prowadzi badania z zakresu antropologii muzyki. Większość prac poświęca amerykanistyce (archeologiczne instrumenty kultury Nasca, kroniki hiszpańskie XVI i XVII wieku, ikonografia muzyczna, tradycyjna muzyka andyjska). W polu jej zainteresowań znajdują się wybrane zagadnienia z zakresu psychoakustyki, takie jak świadectwa archaicznych doświadczeń akustycznych, interakcje międzymodalne czy tarantyzm. Kierowała wieloma grantami badawczymi, m.in. badaniami archeomuzykologicznymi na terenie Peru. Obecnie prowadzi badania „Archeologiczne instrumenty muzyczne w polskich zbiorach muzealnych” (MNiSW/NPRH 2014-2019).